Ciężko jest żyć bez nadziei, ale umierać bez złudzeń – łatwiej.

 – Maryla Wolska

Coś bym chciał, ale w zasadzie to nic. O, napiszę coś mądrego!   Ale nie teraz.  Może jutro.   Może za tydzień.   A może za nigdy.   Ale pomysł jest, chęci są, zapał…  Szkoda tylko, że ten ostatni tak szybko gaśnie.

Jak wyrwać się ze stagnacji? Jak pokonać tę nicość?  W zasadzie nie wiem co jest lepsze – depresja, dół bez dna, ciemność i nicość, czy stagnacja – pomysł goni pomysł, plany biją się o miejsce w głowie, zapał wybucha intensywnie i jeszcze intensywniej gaśnie.

Czy można powiedzieć, że depresja i stagnacja mają ten sam mianownik?  Wydaje mi się, że można. Tym mianownikiem jest nasz przyjaciel BEZSENS. Dół depresji i niemożność podtrzymania zapału rozbijają się zawsze o ten sam kamień – bezsens. I w zasadzie nie ważne jak nazywam mój stan – depresja, czy stagnacja – wszystko za każdym razem sprowadza się do Bezsensu. Tylko ścieżka jest inna.

Dlaczego to istotne?  Zakładam, że musi być w jakiś sposób istotne, skoro siedzi gdzieś z tyłu mojej głowy, a teraz wylewa się na klawiaturę komputera… Chciałbym.. Bardzo bym chciał.  To jest takie chcenie, które balansuje na granicy pragnienia, pożądania wręcz. Chciałbym móc wyrwać się ze stagnacji, chciałbym potrafić zrobić krok, potem może drugi, trzeci. Ale nie mogę.  Bo im bardziej chcenie zamienia się w pragnienie, tym większa niemoc zniewala moje kroki.

Okazje. Szanse. Nadzieja. Możliwości. Tak. Pojawiają się. Rozbłyskują w mojej otchłani na moment, na moment rozświetlając ciemność, by nadać mi kształtu w tym ulotnym blasku. Przez ten ułamek wieczności czuję. CZUJĘ. Mogę, to jest tuż tuż…  Ale to tylko ułamek – światło gaśnie szybciej niż się zapaliło.

I znowu zapadnę się w nicość. W trwanie, dryfowanie gdzieś obok. Obok świata, obok czasu, obok siebie.