Człowiek może przetrwać wiele tak długo jak długo jest w stanie trwać samemu. Może żyć bez nadziei, bez przyjaciół, bez książek, nawet bez muzyki, dopóty dopóki potrafi słuchać własnych myśli.

Axel Munthe

Nowy tydzień, nowe nadzieje, zmiany. Pierś do przodu, głowa do góry, uśmiech na twarz, erupcja optymizmu i energii. Jest dobrze, jest poniedziałek.

Tyle z propagandy. A na prawdę zaczyna się kolejny dzień taki sam jak tydzień temu, taki jak ten wczorajszy i zupełnie identyczny z jutrzejszym. Skąd wziąć ten wulkan energii, kiedy od otwarcia oczu po średnio przespanej nocy, nie widać sensu ani celu wegetacji przez kolejne godziny, aż do wejścia do łóżka znowu? Czy kiedyś to się zmieni?

Ponoć jedyną pewną rzeczą jest to, że nic nie jest pewne – nie ma czegoś takiego jak „zawsze”, „nigdy” ani „na pewno”. Czy to może stanowić jakiś punkt zaczepienia, jakieś podłoże pod ziarnko nadziei na inne jutro? Czy uda mi się to jakoś zaimplementować w mój schemat postrzegania rzeczywistości? A z innej beczki – czy tak na prawdę ma to jakiekolwiek znaczenie?  Filozofując obrzydliwie, można stwierdzić przecież, że „jutro” jest pojęciem bardzo abstrakcyjnym, bo bardzo szybko staje ono się „dzisiaj”, albo „wczoraj”.  Wczorajsze jutro jest jutrzejszym wczoraj.  I tak w kółko.

Wydaje mi się, by nie zwariować, trzeba przestać szukać CZEGOŚ. Bo tak na prawdę czego potrzeba więcej do życia? Dłużej nad tym myśląc, czuję się winny. Winny tego, że nie doceniam wszystkiego co mam. Zdrowia, rodziny, jakiegoś tam bytu względnie spokojnego.. A dookoła tyle ludzkich tragedii, tyle nieszczęść i prawdziwych problemów… A jednak nie potrafię się skupić na DZIŚ.. Mimo całej woli – nie znajduję w zasadzie niczego, za co mógłbym złapać, by chcieć aby ten dzień trwał. Myślę o jutrze. Jakby to w jakikolwiek sposób miało przynieść coś nowego, dodać koloru mojemu bezbarwnemu JA.

…słucham moich myśli.  Póki co…